"Skra!" vs. "AZS!"

Korzystając ze względnego spokoju i trzech godzin snu, jakie udało mi się wydobyć tej nocy, piszę coś, lecz sama nie wiem co. Jutro spędzę noc w mojej kochanej szkole i będzie jeszcze gorzej, więc blogowy świat nawiedzam dzisiaj. Tak tu, jak i na shortach.

Na pozytywny początek nadal pozostanę w tematach siatkarskich. Nic nie poradzę na to, że jest ona nieodłącznym elementem mojego życia. Jak większość z Was pewnie wie, wczoraj udało mi się wybrać na mecz Politechniki ze Skrą. I o tym wydarzeniu postanowiłam się rozpisać.

Już pomijam fakt, że komunikacja miejska była przeciwko mnie, i pod Torwarem znalazłam się o 19.58. So sweet. Ale zdążyłam jeszcze przed pierwszym gwizdkiem zasiąść na swym vipowskim miejscu (czyt. pierwszy rząd przy boisku w środkowym sektorze. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie barierka na wysokości oczu.) Wiecie, byłam gotowa na wszystko, ale trzy hotki kibicujące Skrze (nie ma nic złego w kibicowaniu Skrze na Torwarze, bo ja sama do końca nie mogłam się zdecydować za kim jestem) i speaker przebili moje najśmielsze wyobrażenia. W moich uszach do tej pory tkwi ten przeraźliwy pisk i "Dajesz Winiar!" albo "Skra! Skra! Skra!", a z drugiej strony kilkuletnia dziewczynka i jej słodziutkie: "AZS! AZS! AZS!", pogrążyła się jednak, gdy krzyknęła za którymś razem: "Legia". Wówczas padłam. Speaker dotrzymywał im kroku, Atanasijevic to piekielnie trudne do wymówienia nazwisko (Astasjevic, Anatasijevic etc.) za każdym razem brzmiało inaczej, a Kooistra nie nazywa się Wytze lecz Wic.

Pierwsze dwa sety dla Politechniki, a ja nawet nie wiem, jak to się stało. Zupełnie inaczej ogląda się mecz na hali niż w telewizji, ale to oczywiste. Tam się nie patrzy na wynik, tylko jest się zszokowanym tym tumultem i wszystkim wokół. Zdziwienie sięgnęło zenitu, gdy Skra w trzecim secie wyszła z Bąkiewiczem i Winiarskim na przyjęciu, a Wlazłym na ataku. W sumie na dobre im to wyszło. A Boninfante zrobił na mnie dobre wrażenie.:) Ledwo wszedł, a Mariusz mógł atakować praktycznie bez bloku.

Tie-break to był jakiś totalny harmider. Ostatecznie wygrała Politechnika, a ja i tak nie wiedziałam czy się cieszyć, czy nie. Taka tam moja schiza. Po meczu w pobliżu mojego miejsca pojawił się Kłos. Kilka dziewczyn rzuciło się od razu z tekstami: "Kocham cię" itp., a on palnął coś w stylu: "Może mam wam jeszcze numer podać?", one oczywiście krzyknęły, że tak, na co on przeklął pod nosem i wrócił na parkiet z jakimiś laurkami, wołając jednocześnie Aleksa. Akurat go fizjoterapeuta "ogarniał", więc posłał im słodki uśmieszek i powiedział, że za dwie minuty. Ostatecznie przyszedł, rozdał autografy, pozował do zdjęć przy barierce, a po drugiej stronie to samo robił Wlazły. Istna komedia, ja tam stałam z boku i miałam cudowną polewkę. Z całym szacunkiem, ale bazgrołów od niechcenia nie potrzebuję, wystarczy mi ich cudowna gra. :) Poza tym autografy czy zdjęcia to jedno, a zachowanie przy tym to drugie. Są jakieś granice, przynajmniej w mojej opinii.

Tak więc było jeszcze genialniej niż rok temu. Zrobiłam trochę zdjęć, ale z takim sprzętem, to sobie mogę co najwyżej zdjęcia trybun robić. Ale idą święta, więc wiecie, może święty Mikołaj stwierdzi, że byłam wystarczająco grzeczna by w końcu otrzymać porządne narzędzie do fotografowania.

Siatkarskie loty w dupnej jakości - zawsze spoko! <3

Dziękuję za uwagę i do napisania kiedyś tam.

Commi.